এটা চৰাইৰ সাধু

এখন সৰু গাঁৱত এটা হাড়গিলা চৰাই আছিল। তাৰ পৰিয়ালৰ সকলোবোৰ মানুহে পহুক নামে এখন নদীৰ পাৰত বাস কৰিছিল। নদীখনৰ আনটো পাৰে নাতিদূৰৈত এটা অতি পুৰণি জলাশয় আছিল। তাতেই সেই হাড়গিলাটোৱে নিজ পৰিয়ালৰ পৰা দূৰৈত অকলে বসবাস কৰিছিল।নিতৌ পক্ষী ধৰিবলৈ অহা চিকাৰীবোৰৰ লগত চৰাইটোৱে তাৰ পিছত বহুত সংগ্ৰাম কৰিছিল আৰু প্ৰাণৰ ভয়ত লুকাই ফুৰিছিল। প্ৰতিদিনাই বিশাল সেই জলাশয়ৰ পৰা চৰাইটোৱে খুচুৰি খুচুৰি নিজৰ বাবে খোৱা বস্তু যোগাৰ কৰি উলিয়াইছিল আৰু ৰাতি হ'লে গছৰ ডালত  পৰি ৰৈছিল।চৰাইটোৱে জলাশয়ত কোনো অসুবিধা পোৱা নাছিল আৰু নিজৰ সকলো ধৰণৰ খোৱাবোৱাৰ সুবিধা পাইছিল।বিচৰা মাত্ৰকে মাটিতেই সকলো পোৱাৰ বাবে ই আনকি ক'লৈকো নগৈছিল।এইদৰে আনকি চৰাইটো উৰিবও পাহৰি গৈছিল।কেতিয়াবা কেতিয়াবাহে  তাত সৰু সৰু কেঁচুৱা পোৱালিৰ কান্দোন শুনিলে ক'ব নোৱাৰাকৈয়ে বেগাই উৰি গৈছিল আৰু তাৰ পৰা কেঁচুৱাবোৰ তুলি আনি আকৌ মানুহৰ তাত থৈ আহিছিল। চৰাইটো যথেষ্ট শক্তিশালী আছিল। সেয়েহে ই কেঁচুৱাবোৰ মুখত কঢ়িয়াই লৈ তাৰ পিছত নদীখনৰ সিপাৰে ল'ৰা ছোৱালী নথকা কোনোবা দম্পতিৰ কাষত থৈ আহিছিল। নদীৰ পাৰত বসতি কৰা সকলেও সদায় জাবৰ জোথৰত পৰি থকা হাড়গিলাটোক সেয়েহে একো ক্ষতি নকৰিছিল। গাঁৱৰ বুঢ়া সকলেও হাড়গিলাটোক এটা অমৰ জীৱ বুলি কৈছিল আৰু আশীর্বাদ দিছিল। তেওঁলোকে কৈছিল যে চৰাইটোৰ দেহৰ খোলাত এটা যাদুকৰী শিল আছে যিটোৰে সকলো সাপৰে বিষ নাইকিয়া কৰিব পৰা যায়। এই বিশেষ শিলটো কোনোবা পাকৈত চিকাৰীয়েহে আহৰণ কৰিব পাৰে। কিন্তু তাৰ বাবে চৰাইটোৰ ঠোঁটে ভূমি স্পৰ্শ কৰিব নোৱাৰাকৈ তাক মাৰি পেলাব লাগিব। সেয়েহে হাড়গিলাটোক লৈ চিকাৰীবোৰৰ সদায় হেতা-ওপৰা লাগিছিল। 

এদিনাখনৰ কথা। গাঁৱৰে হেকুঁকীবাই নামৰ যাদুশক্তি জনা এজনী মহিলাই যাদুকৰী শক্তিৰে নিজৰ চকুচৰহা শত্ৰুটোকো খঙতে এটা হাড়গিলা চৰাই কৰি পেলালে। তাৰ পিছত সেই হাড়গিলাটোৱে কথাটো বুজি পাই হেকুঁকীবাইৰ ল'ৰাটোক চুৰ কৰিবলৈ পাং পাতিলে। সেয়ে জাবৰৰ মাজতো লৰাটো তাই বিচাৰি ফুৰিবলৈ ধৰিলে। এইদৰে সদায় চৰাইটোৱে জাবৰ জোথৰবোৰ খোচৰে আৰু কোনোবা কেঁচুৱা পালেই হেকুঁকীবাইৰ পুতেক বুলি তুলি লৈ যায়। তুলি অনা কেঁচুৱাবোৰ চৰাইটোৱে কোনোবা লৰা ছোৱালী নথকা ঘৰৰ আগত থৈ যায়হি।এনে কথাবোৰে লাহে লাহে নৈপৰীয়া মানুহবোৰক অশান্তি দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে। কাৰণ, তেওঁলোকেও গম পালে যে সেই কেঁচুৱাবোৰ চৰাইটোৱে সৃষ্টি কৰা নহয়, বৰং জাবৰত পোৱা কোনোবা বেলেগৰহে পেলনীয়া কেঁচুৱা। তেতিয়াৰ পৰা নৈপৰীয়া লোকসকলে হেঁকুকীবাইক এঘৰীয়া কৰিলে। আনফালে চৰাইটোৰ পৰা হাত সাৰিবলৈ মানুহবোৰে গাঁৱত দুৱাৰ খিৰিকী নোহোৱা ঘৰ সাজিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে। লগতে ঘৰবোৰো ইমান ওখ ওখ কৈ আৰু এনেভাৱে বনাবলৈ ললে যে চৰাইটো আহিলেও যাতে কাকো আমনি নকৰাকৈ ছালৰ একেবাৰে ওখ অংশত পৰি থাকিব পাৰে । এইদৰে ঘৰসমূহৰ দুৱাৰ খিৰিকীবোৰ বন্ধ দেখি এদিন চৰাইটো এখন ঘৰৰ ছাঁদৰ একেবাৰে মুধত পৰিল। ইতিমধ্যে মানুহগিৰিৰ বেয়া বেমাৰবোৰো ভাল হবলৈ ধৰাটো ৰাইজে মন কৰিলে।মানুহবোৰৰো চৰাইটোৰ প্ৰতি বিশ্বাস জন্মিল। লাহে লাহে সেইখন ঘৰৰ ওখ ছালিতেই হাড়গিলাটোৱে বাহঁ সাজিবলৈ ললে। তাৰ পিছত সেই ঘৰৰ সৌভাগ্যবোৰ লাহে লাহে বাঢ়ি গ'ল। নিলগে থাকি ভাল পোৱা হাড়গিলাটোৱেও তাৰ পিছত প্ৰতিদিনেই বাহঁলৈ উভতি আহিবলৈ ললে। এইদৰে মানুহৰ পৰিয়ালৰ লগত চৰাইটোৱেও পৰিয়াল নিৰ্মাণ কৰিবলৈ শিকিলে।লাহে লাহে চৰাইটো সকলোৰে চিনাকী হৈ উঠিল আৰু মানুহৰ মাজত সফল আৰু সৌভাগ্যৰ প্ৰতীক হৈ পৰিল। এতেকে দেখা যায় যে, মানুহৰ সুস্থ আচৰণে কিদৰে চিকাৰী চৰাই এটাকো অনায়াসে ঘৰচীয়া কৰি তুলিব পাৰে। এতেকে মানুহে সদায় প্ৰেৰণাদায়ক আচৰণেৰে নিজৰ পৰিৱেশ গঢ়িবলৈ, জীৱন নিৰ্বাহ কৰিবলৈ আৰু পৰিৱেশেৰে সকলো জীৱকে অনুপ্ৰাণিত কৰিবলৈ শিকিব লাগে।